Een hele interessante materie. Een immens grootse afweging die ik maakte, want wat wilde ik eigenlijk met onze hond? En dan bedoel ik hoe ik haar wilde opvoeden en wilde begeleiden. De eerste vraag die ik een half jaar geleden al kreeg: “ naar welke puppy cursus ga je?”.. Uhh.. Stof om eens goed over na te denken, te voelen en nog weer eens na te denken. Want wat verwachtte ik eigenlijk van Beer en wat vond ik belangrijk dat ze zou leren? En waar en vooral bij wie voel ik me comfortabel?
Ik las veel en de eerste podcast die me enorm aansprak was die over trainingsvrij opvoeden van Petra Driesen.
Daarop voortbordurend ging ik nog meer lezen, bekeek ik interessante filmpjes, had boeiende gesprekken met nog boeiendere mensen en daardoor kwam ik er achter wat bij me paste. Wat bij ons paste. En ook vooral wat niét.
Domineren?
Na de standaard boekjes gelezen te hebben met kreten als “ jij moet de roedel leider zijn”, “je moet je hond domineren” “ je moet laten weten wie de baas is” “ met snoepjes train je je hond” “ je hond vindt dat echt héél leuk om te doen” “je moet zorgen dat je hond als laatste eet” “je moet zorgen dat hij onderaan in de roedel blijft anders loopt ie straks continu over je heen” “als je hem niet behandelt en domineert alsof hij hond is gaat ie straks jou ook zien als zijn gelijke en dan is echt het hek van de dam” heb ik me toch nog eens goed achter mijn oren gekrabd.
Want waarom hebben we er eigenlijk voor gekozen om een hond binnen ons gezin te verwelkomen? Omdat we haar óók zien als volwaardig gezinslid. En natuurlijk met een iet of wat andere insteek dan bij de kinderen maar we zien haar zeker niet als minderwaardig en willen graag dat ze zich ontspannen, veilig en vooral volwaardig en gezien voelt bij ons.
De emotionele belevingswereld
De eerste weken dat Beer nu bij ons is probeer ik me goed te verplaatsen in haar emotionele belevingswereld, maak ik veel fysiek- en oogcontact met haar. De massages zijn daarin heel mooi maar ook het gebruik van de essentiële oliën is bijzonder. Ik hoop op deze manier Beer een fijne, zachte landing te kunnen geven in haar nieuwe thuis.
Daarnaast geeft zelf gelukkig al een hoop (of eigenlijk alles maar daarin zijn we nog veel aan het ontdekken samen) aan, wanneer ze iets spannend vindt, moe is of overprikkeld. Ze zoekt ook echt haar eigen plekje op als ze even rustig wil liggen. Het mooie daarvan is dat, dat ook vaak een andere plek is. Het poppenhuis van onze jongste is favoriet, maar ze gaat ook vaak op een kleedje of soms zelfs lekker buiten in het zonnetje liggen.
En daarnaast zoekt ze ook vaak geborgenheid bij mij, mijn man of een van de kinderen.
Als ik met onze jongste op de bank zit, en hij bij mij aan de borst slaapt, dan komt Beer steevast bij mijn voeten liggen. Allebei de puppy’s in rust 😉
Geen bench
Een bench voelde niet zo goed voor ons. Hoe dat in de praktijk zou uitpakken moest natuurlijk nog gaan blijken en was best een beetje spannend.
De “ gevestigde orde” raadt immers aan wél een bench te gebruiken zeker met jonge kinderen.
De eerste week was het best een beetje een zoektocht, voor mijn gevoel dacht ze daardoor dat ze overal in huis maar kon plassen en poepen. Maar gelukkig normaliseerde dat, ze wist al vrij vlot waar het wél en waar het niet de bedoeling was waar ze haar behoeftes liet.
Tot nu toe missen we de bench dus nog niet. Beer plast en poept rond 23.00 nog even buiten en slaapt dan de nacht door. Waarbij ze haar eigen slaap-plekje mag en kan kiezen.
Ook kan ze zich prima “afsluiten” als ze dat wil en wij leren op onze beurt onze kinderen dat ze Beer dan ook met rust moeten laten, dat ze vanzelf wel weer komt als ze daaraan toe is. En dat gebeurt ook. Het is een mooi samenspel waarin iedereen een nieuwe balans zoekt én vindt.
En wat dan wél?
Ik las het boek van Turid Ragaas over kalmerende signalen. Op die manier neem ik ook de kinderen mee in het alert worden op de signalen die Beer afgeeft en hoe daar naar te handelen.
Het enige wat ik écht belangrijk vind is dat Beer naar me luistert als er zich echt een gevaarlijke situatie voordoet. Ik vind het eigenlijk niet zo belangrijk dat ze een poot geeft als ze zit en ik haar dat vraag, al dan niet eindeloos geoefend met snoepjes.
Daarop voortbordurend hebben we heel fijn contact met Esther van Workum van Hondsgewijs die ons nog verder gaat meenemen in de mooie wereld van het liefdevol opvoeden en begeleiden van Beer.
Nog héél véél te leren, te lezen, te ontdekken, te voelen, ondervinden, meemaken en ervaren maar het begin is er. En dat voelt heel fijn!
To be continued..